De echte Amsterdammer - Ruben Timman

Over Ruben Timman

Ruben Timman (60) is een geboren en getogen Amsterdammer, maar verhuisde een aantal jaar geleden met het gezin naar Zaandam. Hij is fotograaf maar vindt zichzelf tegenwoordig meer een activist, misschien zelfs wel een dromer. 6 jaar geleden opende hij zijn eigen museum op het HEMbrugterrein in Zaandam: Museum of Humanity. Honderden portretten van mensen van over de hele wereld, allemaal op dezelfde manier gefotografeerd: recht van voren, in de camera kijkend met een neutrale gezichtsuitdrukking.

Ben je nog een echte Amsterdammer?

Dat ben ik nog steeds. Mijn hart bloeit op als ik daar rondloop. Die stad inspireert zo. Ik kom er echt te weinig, ook al woon ik dichtbij. Ik moest heel erg wennen aan Zaandam. Het duurde best wel lang voordat ik contact kom maken met de Zaandammers in de straat. Voor hen was ik nog zo’n Amsterdammer die in hun stad kwam wonen. Amsterdammers zijn heel direct en lossen vaak met humor dingen op, dat geldt zeker voor de Amsterdamse familie waar ik uit kom. Maar dat is niet altijd een taal die iedereen spreekt.

Waarom een Museum of Humanity?

Ik heb 17 jaar lang rondgelopen met het idee in mijn hoofd, toen noemde ik het Project Humanity want ik durfde het echt niet een museum te noemen. Tijdens een reportage in Vietnam kwam het opeens heel duidelijk naar voren in een droom. In die droom bezocht ik samen met Kofi Annan het museum der mensheid in een enorm vervallen pand. Er zat een opdracht in. Een museum is meestal een steriele, helderverlichte ruimte, waar het werk tot zijn volle recht komt. Maar de staat van de mensheid is anders. Het milieu staat onder de druk, er is oorlog in Gaza en Oekraïne. Het Museum of Humanity belichaamt die staat: het lekt er, het is er ijskoud of heel heet en er liggen plassen water.

FAVORIETEN VAN RUBEN

Favoriete Amsterdammer?

Majoor Bosshardt. Ik ging googelen, maar zij komt uit Utrecht, niet uit Amsterdam. Ze heeft natuurlijk wel heel lang in Amsterdam gewoond en gewerkt. Er staat een prachtig bankje op de Wallen waar ze op zit. De schoonheid van haar werk, juist op de gebroken plekken waar zij kwam, vind ik heel erg inspirerend.

Favoriete boek over de stad?

Het boek Amsterdam van Ed van der Elsken. Een fotoboek, dat mij terugbrengt naar mijn jeugd. Ik krijg een heel nostalgisch gevoel van zijn foto’s, een beetje ‘toen-was-geluk-nog-heel-gewoon’. Onzin natuurlijk, maar mensen hebben een hang naar het verleden.

Meest fotogenieke plek van Amsterdam?

Als fotograaf is de pont van Noord naar het Centraal goud. Ik krijg daar altijd het gelukzalige gevoel dat ik leef in een wereldstad. Als ik dan een camera bij mij heb, ben ik helemaal blij. Mensen blijven mij fascineren, ook na 8000 portretten, al die vrije geesten en diversiteit in gezichten. Op de pont heb ik 7 minuten waar mensen stilstaan en ik ze rustig kan observeren en fotograferen. Dan ben ik gelukkig.

Favoriete eetplek?

Kapitein Zeppos. Alleen de naam van de steeg waar dit restaurant zit is al fantastisch: Gebed zonder End. Ik ben er al een hele tijd niet geweest - misschien als ik er nu kom, vind ik het tegenvallen - maar ik heb leuke herinneringen aan die plek. Ik wil er graag nog een keer eten met mijn vader, die is nu 91.

Favoriete verborgen parel?

Ik hou van de rauwe randjes van de stad. Ik ben in Osdorp geboren, op mijn 5de zijn we met het gezin naar Noord verhuisd. Dat waren toen nog andere wijken dan nu. Daar heb ik leren kijken naar mensen. Tijdens de fotoacademie zwierf ik rond op het NDSM-terrein, dat was toen wel echt een ander gebied. De graffiti, de mensen die er rondscharrelden, de rotzooi, die fotografeerde ik het liefst. Misschien zijn het wel de ranzige plekken van de stad die de mooiste foto’s opleveren.

Favoriete Amsterdam-herinnering?

Ik werkte als leerling-verpleegkundige in het Wilhelmina Gasthuis aan de Eerste Helmerstraat in Amsterdam. Vera, mijn vrouw, kwam vaak langs in mijn pauze en dan gingen we samen picknicken in het Vondelpark. Als ik er nu over nadenk kan het nooit zo zijn geweest dat ik dan maar een half uurtje weg was. Ik moet dus heel veel net iets te laat op de afdeling zijn geweest, haha. Ik herinner mij het moment dat ik voor het eerst haar hand vastpakte. Dat was vonken, vuurwerk. Zij is sindsdien de liefde van mijn leven. Ik heb dus hele goeie herinneringen aan het weggetje tussen het Wilhelmina Gasthuis en het Vondelpark.

Bezoek het Museum of Humanity op het HEMbrugterrein in Zaandam.

Ben jij ook een trotse Amsterdammer en wil je graag je verhaal en favoriete plekken delen? Neem dan contact met ons op via redactie@iamsterdam.com.