Ellen - Colourful Goodies
Over Ellen
Toen Ellen klein was, was haar moeder haar grootste voorbeeld. Dat prachtige rode haar, die witte huid, die stralende blauwe ogen: met haar wilde ze zich identificeren. ‘Dus toen ik 9 jaar was, en mijn moeder mij een donkere pop gaf, zat ik daar niet op te wachten. Pas toen ik zelf moeder werd, zag ik dat we in Nederland een groot probleem hebben met representatie.’ De inclusieve poppenwinkel van Ellen, dochter van een Surinaamse vader en een Nederlandse moeder, kwam dus voort uit een eigen gemis. ‘De poppen, boeken en andere goodies in mijn winkel moeten een eerlijke weerspiegeling zijn van de maatschappij.’
Meer inclusie
Want zo divers als Amsterdam is, zo gebrekkig is de representatie van al die mensen in de winkels die de stad rijk is, vindt Ellen. ‘We lopen mijns inziens achter en dat vind ik kwalijk. De Amsterdamse samenleving kent mensen met tal van verschillende huidskleuren, maar als je oma wordt van een donker kindje: zie dan maar eens een geschikte wenskaart te vinden.’ Gelukkig ziet Ellen dat steeds meer Amsterdamse organisaties zich inzetten voor inclusie, maar ze mogen daar wat haar betreft wel wat consistenter in zijn: ‘Normaliseer inclusie en laat ook echt zien dat iedereen in Amsterdam er mag zijn. Af en toe een regenboogvlag ophangen of even 2 maanden meeliften op een mediahype is niet genoeg.’
Thuiskomen
Ellen is geboren en getogen in Amsterdam-Noord, en niemand die haar ooit nog weg krijgt uit ‘haar’ stadsdeel. ‘Ik kom weinig tot niet van mijn eiland af’, lacht ze. ‘Ik houd van de mensen en van de saamhorigheid in Noord. Dat gevoel heb ik ook in de rest van Amsterdam, hoor. Ik voel me net zo goed thuis in de Jordaan als in de Utrechtsestraat. Het voelt als ‘mijn’ Amsterdam. Dat is een gevoel dat je niet kunt omschrijven – ik had het ook toen ik voor het eerst in Suriname en op Curaçao was. Het is een gevoel van thuiskomen.’
Gentrificatie
In al die jaren heeft Ellen de stad behoorlijk zien ontwikkelen. ‘De gentrificatie in Noord is de grootste verandering geweest. Dat is helemaal niet iets slechts, als er maar een balans is tussen de oude en de nieuwe bewoners. Tante Corrie van om de hoek moet in gesprek kunnen blijven met Nicole van Overhoeks, zal ik maar zeggen.’ Al die ‘nieuwe’ bewoners en dus ook nieuwe klanten zijn zakelijk gezien in elk geval een mooie drijfveer voor Ellen. ‘Op een dag wil ik uitbreiden. Ik wil één groot pand waar alles samenkomt: speelgoed, educatie, een bibliotheek. Ik wil bijvoorbeeld dat kindjes met hun pop bij ons naar de dokter kunnen, zodat ze zelf beter voorbereid zijn op hun eigen ziekenhuisbezoek. De plannen zijn er en ik ben dus nog lang niet klaar met mijn strijd!’
De winkel van Ellen, Colourful Goodies, blijft de diverse gezichten van de stad vertegenwoordigen, waar ze zo trots op is en die ze haar thuis noemt.
