Djuwa Mroivili

Over Djuwa

Van piano naar theater

Toen Djuwa als tiener voor het eerst het werk van Franz Schubert hoorde, wist ze het direct: 'ik wil klassiek pianist worden'. Gaandeweg veranderde haar passie naar iets breders. 'Ik merkte dat ik tijdens mijn eigen producties op een hele andere manier naar klassieke muziek keek. En er ook op een hele andere manier mee omging.' vertelt Djuwa. 'Vervolgens begon ik steeds meer verschillende elementen buiten het pianospelen te gebruiken om die verhalen te vertellen die ik wilde vertellen. Tegenwoordig zie ik mezelf meer als maker van allerlei dingen. Ik ben altijd heel erg nieuwsgierig naar verhalen. Alles wat mij kan helpen bij het vertellen van een verhaal, dat gebruik ik.'

De band met Amsterdam

'Ik haal heel veel uit Amsterdam omdat het de plek is waar ik ben opgegroeid. Maar ik denk ook dat Amsterdam best wel een stempel heeft gedrukt op mij en op mijn werk. Alles wat je ziet, zeker in het centrum, dat herinnert je aan best wel een verschrikkelijk verleden. Wat ook nog doorwerkt op het nu. Ik heb heel erg het gevoel dat ik me er op een manier toe moet verhouden. Tot dat verleden, elke dag opnieuw.'

Volgens het panel

Wat maakt Djuwa zo goed?

Volgens panellid Bregt van Deursen is het wel duidelijk wat Djuwa zo goed maakt. 'In haar werk bevraagt ze haar directe omgeving en voegt er een verbeelding aan toe waardoor perspectieven verschuiven en nieuwe inzichten op (de geschiedenis van) de wereld ontstaan. Ze onderzoekt welke verhalen niet zichtbaar zijn en welke verhalen het vertellen waard zijn. Dit doet ze door een spannende combinatie van archief en verbeelding, waardoor wat mogelijk gebeurd had kunnen zijn en wat gebeurd is op een interessante manier in elkaar overlopen.'

Over Djuwa's voorstelling Manquement

Gemis is een belangrijk thema

Manquement betekent in het Nederlands gemis. En missen kan je op verschillende manieren. In haar voorstelling onderzoekt Djuwa hoe ze om kan gaan met verschillende soorten gemis. 'Ik doe dat in een black hair shop. Ik zie die plek als een soort plek van transformatie. Maar het is ook een plek van gemeenschap en zorg. Er zijn heel veel verhalen die daar leven. Je vindt er allerlei dingen, die je mist op een andere plek. Het is daarom ook het perfecte decor om een verhaal over gemist te vertellen.'

De geschiedenis van een queer-persoon

'Voor mij is gemis de relatie die ik heb met mijn vader. Die heb ik een periode in mijn leven gemist. Maar ook als queer-persoon, zeker als queer-persoon van kleur, mis je vaak de geschiedenis van mensen zoals jijzelf. Vaak is die namelijk niet gedocumenteerd en daardoor mis je die geschiedenis ook. Aan de ene kant vind ik dat iets verdrietigs, maar aan de andere kan ook weer iets heel moois. Ik vind het fantastisch om een voorstelling te maken waarin ik alternatieve manieren laat zien om met de geschiedenis of woorden die tegen je zijn gebruikt, om te gaan. Ik denk dat dat iets is waar mensen kracht uit kunnen halen. Het is in ieder geval vaak iets waar ikzelf kracht uit haal tijdens het maakproces.'

Traditionele klederdracht

Voor de voorstelling deed Djuwa niet alleen het spel, scenografie, regie en de tekst, maar ook nog een de kostuums. 'Ik heb een salouva gemaakt, een traditionele Comorese jurk. Alleen ik heb die dus met een Delfts blauwe stof, het toppunt van Hollandse folklore. Die bewerk ik, of eigen ik toe, door de figuurtjes op de stof over te stikken met bruine en zwarte draden. Hierdoor worden het bruine queer-koppels. Voor de voorstelling doe ik alsof dit de traditionele klederdracht is van een gemeenschap dat ik zelf heb verzonnen. Een gemeenschap van queer-Comorese vrouwen die halverwege de 19e eeuw naar Amsterdam zijn gekomen. In de kleding en het stofgebruik zit dus al een heel verhaal.'

'Deze voorstelling maak ik natuurlijk voor mijzelf, maar ook voor andere queer- en transmensen van kleur. Ik heb altijd de luxe gehad dat ik enorm ben gesteund door de mensen om mij heen. En nu wil ik diegene zijn die dit ook is voor andere mensen.'

Bekijk hier de video